40 dagentijd 2024
Nergens voor weglopen
Dag 10 zaterdag 24 februari
Vrede en verzoening
Sinds een jaar of wat draag ik zondags op mijn witte kerkemantel een exemplaar van het Cross of Nails. Dit omdat ik alweer veel langer Coventry en het gebed voor vrede en verzoening in ons land help vertegenwoordigen. Het verhaal mag bekend zijn, 14 november 1944, een stad in puin en hoe nu verder?
Sindsdien is er dat netwerk van stugge vredes bidders. Ik werd er door mijn werk in de Rotterdamse Laurenskerk als vanzelf aan verbonden. Prachtig, ook erg onmachtig, maar het kan geen kwaad, toch? Vredeswerk, zolang die bidders zich niet vastlijmen aan het kerkportaal heeft niemand last van ze.
Maar dan wordt het Pasen en stemmen we in met teksten en liederen over de verzoening die Jezus ons gebracht heeft. Zou dat net zo’n soort verzoening zijn? Zijn het maar woorden die gezegd horen te worden of snijdt het in je vlees. Want verzoening, dat kost toch wat? Wie voelt dat aan z’n lijf?
Sinds de Russen zich vergrepen hebben aan hun buren, sinds Gaza elke dag in het nieuws is, sinds… ach elke tijd heeft z’n onbegrijpelijke lijden. Sindsdien klinkt het woord ‘reconciliation’ nog stugger en onmogelijker dan ooit. Bij elke nieuwsuitzending houden we stil en verbijten we ons. Hoe kan het ooit nog wat worden met ons.
En dan gaat Jezus de weg der verzoening. Waarom, waartoe, hoe en wie wil het zo? De theologische reflectie komt er niet uit. Tenminste, ik kom met die reflectie er niet uit. Je voelt in elk geval dat de mens op het meest verlegen moment niet alleen is. Of hoeft te zijn. Om dat te beleven, tot het Pasen wordt, heb je wel minstens 40 dagen nodig
Bijdrage van Bert Kuipers, theoloog te Rotterdam
Image: Afbeelding van the cross of nails in Dresden