Nergens voor weglopen
Dag 2 Donderdag 15 februari ‘Vroeger kon het zo hard sneeuwen’
Nergens voor weglopen heeft ook de associatie met ergens doorheen moeten ploegen, bijvoorbeeld sneeuw!
Edwin Welman moest daarbij denken aan het lied ‘Vroeger kon het zo hard sneeuwen’ van dichter en tekstschrijver Willem Wilmink. Je vindt ook een link naar het lied uitgevoerd door Daniël Lohues en Herman Finkers.
Ikzelf moest bij deze bijdrage denken aan een gebeurtenis die plaatsvond op 15 februari 1979. Die dag trouwden mijn ouders in een wit landschap. Er lag zoveel sneeuw dat een deel van de bruiloftsgasten onderweg van Friesland naar Twente werd tegengehouden door de politie en naar huis werd teruggestuurd, omdat het te gevaarlijk was op de weg. Gelukkig kon de bruiloft wel doorgaan met bruidspaar, ambtenaar van de burgerlijke stand en getuigen aanwezig. Vandaag dus precies 45 jaar geleden.
Vroeger kon het zo hard sneeuwen,
zo’n dik pak.
Dus je kon alleen je huis uit
langs het dak.
En je zag wel aan de torens
waar je was,
en dan kwam je door de schoorsteen
in je klas.
En dan maakte ik een sneeuwpop,
groot en wit.
En zijn tanden waren vaders
kunstgebit.
Sneeuwpop kon een liedje zingen,
lief en zacht.
Maar toen is hij weggelopen,
in de nacht.
Van een hele grote sneeuwhoop,
stap voor stap,
maakte ik een hele hoge,
lange trap.
Ben ik naar de maan geklommen,
tree na tree.
Kijk: een hele tas vol sterren
bracht ik mee.
Willem Wilmink (1936-2003)
Hierbij de link naar het muziekfragment
Bijdrage van Edwin Welman