Elke twee maanden wordt voor Kerknieuws iemand geïnterviewd die op de een of andere manier betrokken is bij de Nederlandse Gemeenschap in Londen. Deze keer is Els Deenen geïnterviewd. Els Deenen begeleidde onze kerk afgelopen jaar in een traject van Waarderende Gemeenteopbouw.
Afgelopen jaar heb jij de Nederlandse Kerk in Londen door jouw rol van trajectbegeleider goed leren kennen. Wij zijn ook nieuwsgierig naar de persoon die achter ons Waarderend Gemeenteopbouwproject zit. Kun je iets vertellen over je achtergrond en je eigen ervaring als expat in het buitenland?
Ik ben geboren in Amsterdam, opgegroeid in Drenthe. Ik was daar een buitenbeentje, met mijn stadse ouders, maar gaandeweg ben ik me er thuis gaan voelen. Na veel omzwervingen woon ik nu weer in Zuidwolde, het dorp van mijn jeugd. Ik heb iets met taal, studeerde Nederlands en leerde daar poëzie waarderen. Ik hou van gelaagde taal die je ook in bijbelverhalen tegenkomt. In de jaren negentig woonde ik met mijn gezin een tijd in Davos. Mijn man werkte in het Nederlands Astmacentrum. Davos was een klein, overzichtelijk bergdorp. Afgezien van de toeristen een dorp van ‘ons kent ons’. Ik heb het als een verrijking ervaren om 10 jaar in het buitenland te wonen, en te leren hoe dat is om je in te voegen in een andere cultuur, thuis te raken in een andere taal, en te merken hoe je daardoor verandert, maar ook: te ervaren wat onopgeefbaar eigen, Nederlands is. In die periode was ik ook betrokken bij het kerkenwerk. Eenmaal terug in Nederland ben ik de opleiding voor pastoraal werk gaan doen en heb ik van het begeleiden van lokale geloofsgemeenschappen mijn beroep gemaakt. Mijn eigen ervaringen in heel verschillende gemeenten hebben mij gevormd.
Wat was je beeld van onze kerk hier in Londen toen je aan het traject met ons begon?
En wat is je in het bijzonder opgevallen?
Ik hoorde voor het eerst van jullie op een bijeenkomst waar ik Juup tegenkwam. Uit haar verhaal, kreeg ik de indruk van een levendige gemeenschap, met aandacht voor cultuur, muziek en liturgie. Die indruk klopt, en daar is het stempeltje ‘kwaliteit’ bij gekomen: jullie betrekken bewust mensen bij jullie gemeenschap die iets te bieden hebben. Een andere indruk betreft de openheid en gastvrijheid voor iedereen die mee wil doen, op wat voor manier dan ook. Wat me in het bijzonder is opgevallen: de verwevenheid van Nederlandse gemeenschap en geloofsgemeenschap. Ik kan me voorstellen dat het goed is om het af en toe uit elkaar te trekken, of om gericht bezig te zijn met de vraag: wat maakt ons nu tot geloofsgemeenschap?, maar eigenlijk is het wel zoals het zou moeten zijn, toch? Dat er geen muren zijn tussen de kerk en het gewone leven.
Iedere kerk vindt zichzelf in zekere zin uniek. Wij bevinden ons hier in Londen in een unieke setting. Waarin lijkt onze kerk op kerkelijke gemeenten in Nederland en waarin onderscheiden wij ons naar jouw idee?
Waarin jullie op elkaar lijken is in het stellen van de vraag: wat betekent het om in deze tijd kerk te zijn? Een vraag die zeker nu in deze tijd van corona heel actueel is, met alles wat er op het moment niet kan, én wat er aan nieuwe mogelijkheden is ontdekt. Waarin jullie je onderscheiden…ja, ik denk dan toch vooral aan het Nederlandse gemeente in het buitenland zijn, en wat dat met zich meebrengt. Mensen moeten reizen om op zondag naar de dienst te gaan. Dat maakt dat je wel heel gemotiveerd moet zijn om te komen. Ik denk dat jullie met je ‘Kerkdienst Plus’ een mooi concept in handen hebben om te werken aan de opbouw van je gemeente.
Aan het einde van het traject ben ik benieuwd wat volgens jou is komen bovendrijven als de kracht van de Dutch Church? En waar liggen de kansen voor de komende jaren? Wat zouden onze goede voornemens moeten zijn?
Wat ik als kracht ervaar is de eenduidigheid over de manier waarop jullie kerk willen zijn: een open, gastvrije Nederlandse gemeenschap, met een goed verzorgde liturgie, en een kwalitatief goed aanbod aan nevenactiviteiten. Jullie weten waar je voor staat en waar je voor gaat. Wat ik ook als kracht ervaar: de kerkeraad geeft leiding vanuit een houding van vertrouwen. Tijdens het traject hadden jullie bedacht dat je meer ruimte wilde maken voor de inbreng van gemeenteleden bij de zondagse dienst. In november viel er een gat in het preekrooster, en een aantal gemeenteleden sprong daar spontaan in. Ik vind het mooi om te zien hoe jullie zo samen de dienst (uit)maken, dat ook gemeenteleden verantwoordelijkheid nemen. De kerk is van en voor ons allemaal! Waar kansen liggen? In communicatie laten zien wie jullie zijn en wat jullie doen, en vooral ook: dát jullie er zijn. Hoe vinden de mensen jullie, en ook omgekeerd: hoe vinden jullie de mensen? En verder wil ik vooral zeggen: ga ‘gewoon’ zo door!
Els Deenen werd geïnterviewd door Bertjan van de Lagemaat