Elke twee maanden wordt voor Kerknieuws iemand geïnterviewd die op de een of andere manier betrokken is bij de Nederlandse Kerk. Deze keer is Juliette Bogaers geïnterviewd. Juliette is al meer dan tien jaar nauw betrokken bij het Dutch Centre in allerlei rollen. Deze zomer doet ze een stapje terug, maar we blijven haar ongetwijfeld tegenkomen in Austin Friars.
Waar kom je vandaan en hoe ben je in het Verenigd Koninkrijk terecht gekomen?
Ik ben opgegroeid in Nijmegen en na de studie Kunstgeschiedenis in Amsterdam ben ik gewapend met twee koffers en een stapel cv’s in 1988 naar Londen vertrokken om daar een baan in het internationale veilingwezen te vinden. Mijn studio in Amsterdam had ik voor de zekerheid voor een jaar onderverhuurd, maar mijn zorgen bleken ongegrond. Ik kreeg al gauw mijn droombaan, specialist Modern Decorative Arts & Design bij Bonhams Auctioneers. In 1995 ben ik voor mijzelf begonnen met een galerie in Kensington Church Street en in 2014 heb ik nog een carrièreswitch gemaakt met de oprichting van Dutch Care at Home met het doel om oudere Nederlanders in het VK te ondersteunen.
Door al jouw inzet voor het Dutch Centre is 7 Austin Friars, de locatie van de Kerk, je heel vertrouwd geworden. Hoe kijk je aan tegen die plek en de rol die de Nederlandse Kerk speelt hier in Londen?
De Nederlandse Kerk heb ik eind jaren ’90 leren kennen toen ik vanwege de kinderen betrokken raakte bij de Regenboogschool. De toenmalige koster Folkert was daar leerkracht en we mochten de kerklocatie gebruiken voor grote evenementen zoals een workshop met het Circus Rotjeknor uit Rotterdam.
Ik kom uit een hecht Rooms-Katholiek nest, maar mijn beleving van het geloof en ervaring met het instituut kerk in Nederland verschillen nogal met wat ik hier in het Verenigd Koninkrijk ondervond, veel minder modern en inclusief. De Nederlandse Kerk hier in Londen is daarentegen een verademing. Het is de meest inclusieve kerkgemeenschap die ik ken, ontstaan als vluchtelingenkerk en nog steeds een plek van samenkomst, binding en verdieping waar iedereen, ook mensen buiten de eigen kerkgemeenschap, van harte welkom zijn. In de huidige maatschappij wordt deze missie alleen maar belangrijker lijkt me en ik hoop dat de kerk steeds zichtbaarder en bekender wordt in Londen en daarbuiten. Het is geweldig dat het Dutch Centre hieraan bijdraagt.
Je bent bijna vanaf het begin betrokken geweest bij het Dutch Centre. Je hebt het zien groeien en opbloeien. Je was zelfs zo betrokken, dat je het Dutch Centre weleens gekscherend je 4e kind noemde. Waar ben je, als je kijkt waar het Dutch Centre nu staat, het meest trots op en wat ga je het meest missen?
Dat is simpel, de hoogstaande kwaliteit van de events, die maken of breken de organisatie. We zijn erin geslaagd om vanuit het niets een bloeiend, zeer uiteenlopend programma op te bouwen van talks, films, podiumkunsten, muziek, literatuur en meer, en tegelijkertijd een heel divers en internationaal publiek aan te trekken. Ieder jaar dacht ik, wow, dat deden we toch maar weer samen, vooral als je bedenkt dat we beperkte financiële middelen tot onze beschikking hebben.
Ik zal de passie en gezelligheid van het Programma Comité zeker missen, fantastisch hoe we samen de evenementen bedachten en uitvoerden. Ik weet echter ook drommels goed dat het Dutch Centre een belangrijke plek in mijn leven zal blijven innemen. Ik blijf betrokken als bezoeker en als vrijwilliger bij de events en de opgebouwde vriendschappen houd ik natuurlijk warm.
Het thema van ons jubileum jaar is ‘475 years of significant encounters’. De afgelopen jaren ben je bij veel van die bijzondere en betekenisvolle ontmoetingen aanwezig geweest. Zijn er, vooruitkijkend, evenementen waar je naar uitziet en zijn er mensen die je graag nog eens in het Dutch Centre zou willen zien voor een ‘significant encounter’?
Deze vraag is wellicht niet helemaal eerlijk, aangezien ik mede-verantwoordelijk ben voor het programma van de rest van 2025 en daarom uitkijk naar al deze events. Als ik een onderscheid moet maken dan kies ik voor het cello concert van Laura van der Heyden en de concert talk van Orville Breeveld en Rebeca Omordia waar belangrijke zwarte klassieke componisten voor het voetlicht worden gebracht. Beide evenementen organiseert het Dutch Centre in samenwerking met de kerk in het kader van het 475-jarig jubileum.
Al jaren proberen we Geert Mak naar het Dutch Centre te krijgen en het ziet ernaar uit dat dit eindelijk gaat lukken. Claudia de Breij met een Engelstalig programma staat hoog op mijn verlanglijst. Femke Halsema in gesprek met Sadiq Khan, Francine Houben, David van Reybrouck, Hannah Prins (jurist en klimaat-activist), hoe lang heb ik? Er is gelukkig heel veel om naar uit te zien!
Juliette Bogaers werd geϊnterviewd door Bertjan van de Lagemaat