Onverwoestbare beelden van bevrijding
Onverwoestbaar geloof
In de veertigdagentijd en in onze veertigdagenkalender ging het dit jaar over een onverwoestbaar geloof en de onverwoestbare hoop dat het anders kan in deze wereld. Een uitgesproken Paasthema, maar dit jaar ook passend bij ons 475-jarig jubileum en het thema van 80 jaar bevrijding, een thema dat in de meimaand centraal zal staan.
En toch, toch is het lang niet altijd gemakkelijk te spreken over – en te leven met – een onverwoestbaar geloof, wanneer vanuit het nieuws sombere en moedeloos makende berichten op je afkomen. Wat kan je dan helpen om dat onverwoestbare geloof vast te houden?
Verhalen van bevrijding in de Paasnacht
Allereerst zijn er natuurlijk de verhalen die ons zijn meegegeven vanuit de Bijbel. Verhalen van bevrijding die ons in het bijzonder in de Paasnacht, of bij ons dit jaar aan het begin van de Paasviering worden doorgegeven. We horen de verhalen over licht dat steeds weer doorbreekt in de duisternis, over nieuwe schepping, de uittocht uit Egypte, het land van de dood en over de doortocht door de Rode Zee, het water van de dood. We horen uit de verhalen van de profeten hoe God ons steeds weer onverwoestbaar tegemoet komt en ons redt uit benarde situaties. En we horen over opstanding en verrijzenis. Verhalen die ons onverwoestbare hoop mogen geven.
Beelden en verbeeldingskracht
Maar naast verhalen, merk ik dat ik ook beelden nodig heb. Beelden om het mee vol te houden en misschien nog wel belangrijker verbeeldingskracht. Verbeeldingskracht om te gaan zien wat die oude verhalen ons ook hier en nu te vertellen hebben, die onverwoestbare verhalen van bevrijding. Kunst kan daarbij helpen, zoals de prachtige artprints van Tabitha Boekweit die momenteel in de kerk worden geëxposeerd. Kunst waarbij sterke vrouwen centraal staan, die leven vanuit een onverwoestbaar geloof en een onverwoestbare hoop. En onlangs werd ik tijdens een uitstapje naar Oxford nog gegrepen door een schilderij van Anselm Kiefer met als titel: Die Kunst geht knapp nicht unter.
De narcissen van Farndale
En soms wordt zo’n onverwoestbaar beeld van geloof en hoop je zomaar aangereikt tijdens een wandeling. Dat gebeurde mij tijdens een week retraite op de North York Moors. Ik maakte een wandeling door Farndale, een prachtig dal in het hart van de Moors en beroemd om de vele narcissen die ieder jaar tot bloei komen langs de oevers van de kleine river Dove. Toen ik er half maart wandelde, was het eigenlijk nog net iets te vroeg. De meeste bloemen zaten nog in de knop, vol belofte. Een enkeling was al in bloei geschoten en met een beetje verbeeldingskracht kon ik zien hoe het er eind maart en in april uit zou zien, een onverwoestbare bloemenzee, ieder jaar rond Pasen op zijn mooist.
Narcissen in plaats van palmtakken
Ook de plaatselijke kerk speelt erop in. Gedurende de wandeling werd ik door aanplakbiljetten onderweg uitgenodigd voor de daffodil service die ieder jaar wordt gehouden op de tweede zondag van april. Dit jaar op Palmpasen. De kerk zal dan niet versierd zijn met palmtakken, maar vol staan met bloeiende narcissen. Teken van het onverwoestbare geloof dat vanuit de dode grond iedere lente het leven opbloeit. Als dat geen onverwoestbaar verhaal van bevrijding is…
Ds. Bertjan van de Lagemaat