In Focus: Marjolein Rovers

Elke twee maanden wordt voor Kerknieuws iemand geïnterviewd die op de een of andere manier betrokken is bij de Nederlandse Kerk. Deze keer is Marjolein Rovers geïnterviewd. Marjolein is al een aantal jaar betrokken bij de diaconie van de Nederlandse Kerk en werd afgelopen december bevestigd als diaken-trustee.

Waar kom je vandaan en hoe ben je in het Verenigd Koninkrijk terecht gekomen?
Ik ben geboren aan de Giessen in de Alblasserwaard bij de Kinderdijk, maar opgegroeid in Dordrecht. Een spreekwoord luidt: ‘Hoe korter bij Dordt, hoe rotter het wordt’. Maar ik denk daar heel anders over. Voor mij geldt: ‘Hoe dichter bij Dordt hoe beter het wordt.’ Een heerlijke mooie oude stad met een mooi Remonstrants kerkje waar ik als kind heenging. In verband met mijn studie en werk verruilde ik Dordrecht voor Tilburg en Eindhoven. Ook daar was het leven goed. Ik heb nog steeds een zwak voor Brabant. Na Brabant kwam daar ineens het groene Surrey. Voor mijn man Marc zijn werk verhuisden we in 2008 met onze twee zonen naar Engeland en wonen sindsdien in Woking. Ik vind het Verenigd Koninkrijk nog steeds een fascinerend land. Soms zo hetzelfde als in Nederland maar soms ook totaal verschillend.

Je komt al heel wat jaren naar de Nederlandse Kerk. Eerst kwam je er met opgroeiende kinderen, die inmiddels studeren. De laatste tijd ben je steeds meer betrokken geraakt. Hoe kijk je naar onze kerk en wat maakt dat jij je er thuis voelt?
De kerk voelt voor mij vanaf dag één als thuiskomen. Het is een bijzondere plek waar je heen kunt gaan voor bezinning en gebed, daarnaast is er volop ruimte voor persoonlijk contact en via het Dutch Centre voor culturele uitwisselingen. Zo een mooie unieke combinatie. Ik ben dankbaar dat we onze zonen via de (kinder)kerk kennis hebben kunnen laten maken met de kerk en haar rituelen. Voor ons was het belangrijk om ze mee te geven dat er een plek is en een gemeenschap waar je op terug kan vallen mocht je dat willen. Je kinderen meenemen naar de kerk en hen daarmee kennis te laten maken is eigenlijk net zoiets als je kinderen leren fietsen in Nederland. Dat je iets meekrijgt en aanleert dat, wanneer je het eenmaal hebt geleerd nooit meer vergeet. Ook als je er een tijdje niets mee doet. Het gekke is dat we in Eindhoven destijds wel gezocht hebben naar iets vergelijkbaars, maar dat we dat daar toen niet konden vinden.

Je bent onlangs bevestigd als diaken-trustee aan de vooravond van ons 475-jarig bestaan als oudste Nederlandstalige Protestantse Kerk ter wereld. Zie je dat als een opgave, een eer, een leuke uitdaging of misschien wel alle drie?
Eigenlijk alle drie, als ik eerlijk ben. Het is een opgave, een uitdaging maar ook mooi en bijzonder een steentje bij te mogen dragen als vrijwilliger. Nadat ik mijn baan had opgezegd in Nederland en we hier in Engeland onze woonplek hadden gevonden, ben ik bij diverse organisaties aan de slag gegaan als vrijwilliger. En dat doe ik nog steeds. Momenteel werk ik bij CSVA, waar we vrijwilligerswerk matchen met vraag en aanbod, en bij Woking College. Met de studerende zonen heb ik doordeweeks weer wat meer tijd gekregen. Daarom ben ik ingegaan op het aanbod om trustee te worden om de kerk en alles wat er in en vanuit de kerk wordt georganiseerd te kunnen ondersteunen. Ik kijk er naar uit om in dit bijzondere jaar samen te werken met de andere trustees om het jubileum tot een succes te maken. De Nederlandse Kerk in Londen is een prachtige kerk met zo veel historie, prachtige en bijzondere muziek en lieve en interessante kerkgangers. Daar draag ik graag mijn steentje aan bij.

Het thema van dit nummer van Kerknieuws is onverwoestbaar. We vieren dit jaar dat we hier in Austin Friars al 475 jaar onverwoestbaar een ontmoetingsplek bieden voor betekenisvolle ontmoetingen. Een jaar vol feestelijkheden dus. Waar zie jij het meest naar uit?
Naast het feit dat we stil staan bij de rijke en bijzondere geschiedenis van de kerk, vind ik het ook belangrijk te laten zien dat er ook vandaag de dag heel veel moois gebeurt binnen de muren van onze kerk. Het zou mooi zijn om met ons jubileumfeest, de diensten en verschillende evenementen daar het komende jaar meer van aan de buitenwereld te kunnen laten zien, zodat meer mensen daarvan deelgenoot kunnen worden.

Marjolein Rovers werd geϊnterviewd door Bertjan van de Lagemaat